Мавжуд муаммоларни қўрқмай ёзаётган журналистларга ҳавасим келади. Нимага мана шу еттита сўздан иборат гапни ёзаяпман?

Чунки ўзим мана шу журналистлар орасида эмаслигимдан виждоним қийналиб кетди. Умумий мавзуларни ёзаверибману, аммо муаммоли мавзуга келганда қўрқоқлик қилганимдан виждоним қийналмоқда.

Бир бошдан бошлайдиган бўлсам. ТошМИдан Ибн Синога кетаверишда, тўғрироғи, Ибн Сино бозорига қайрилишга атиги юз метр қолган жойда, йўлнинг четида — автомобил йўли ва пиёдалар юрадиган тротуар ўртасида қандайдир кичикроқ иншоот қурилмоқда. Қонунийми, ноқонунийми — менга қоронғи. Аммо аниқ биламанки, бу каби иншоотларни йўл четига қуриб бўлмайди. Чунки машиналар ҳаракатига халақит бериши аниқ. Гап унда ҳам эмас, қурса қурилибди-да, эртага бузилиши аниқ.

Гап мана шу кичик иншоот олдида оппоқ гуллаб турган ўрикнинг кесилишида.

Кеча эрталаб ишга кетар эканман, ўша ўрикнинг атрофи қазиб қўйилгани, илдизига болта урилганини кўриб, энди кесилар экан-да деб юрагим ачиди. Тушга яқин ўрик кесилгани, атрофи эса Ўткир Ҳошимов «Шумликлар»ида ёзганидек билинмайдиган тарзда текислаб қўйилганини кўрдим ва «ўрик дарахти табиатни муҳофаза қилиш идорасининг рухсати билан кесилиши керак эди-ку, бу борада рухсат бормикан» деган ўйда қурувчилар билан суҳбатлашдим. Уларнинг айтишича, ўрик туман ободонлаштириш бошқармаси ходимлари томонидан кесилибди. Бахтимга ободонлаштириш бошқармаси ходимлари яқин атрофда — дарахтларни бутаб юришган экан, уларга мурожаат қилдим. Улар раҳбарият рухсати билан кесилганини айтишди. Раҳбариятнинг телефонини топиб қўнғироқ қилсам, ўрик кесилишига мутлақо алоқаси йўқлигини айтишди.

Яна қурилишга бордим, улар «махсус либосда бўлган ходимлар келиб, ҳе йўқ, бе йўқ ўрикни кесиб кетишгани»ни айтишди. Орадан сониялар ўтмасдан, ўрик аслида йўқ деб туриб олишди. Ўткир Ҳошимовнинг «Шумликлар»и айнан такрорланди (Эркин Воҳидов қизини узатаётганида наҳорги ошга келган Ўткир Ҳошимов қадрдон дўстининг чўнтагига тўёна солиб қўяди. Лекин кечқурунги базмга келганида дўсти унга эрталаб тўйга келмаганини айтиб хафа бўлгандай бўлади. Ўткир Ҳошимов тўйга келганини, ҳатто ўрик тагида тўёна берганини эслатади. Аммо эшик олдида ўрик йўқ эди).

Мен ожиз қолдим. Энди ўрик борлигини исботлашнинг иложи йўқ. Туҳматчига, ёзғувчига айланаман.

Кечаси билан азобланиб чиқдим. Қонун бузилиши кўз ўнгимда юз бераётганидан қийналдим. Глобал мавзуларни кўтариб чиқишга чиқибману, шундоққина бурним тагидаги оддий муаммони ҳал қила олмаганимдан ўксиндим. Чунки гуллаб турган ўрик бирор-бир ҳужжатсиз кесиб юборилган эди. Хўп, асрий чинорлар кесилганида битта ўрик кесилса кесилибди-да дея қўл силтаб кетишим ҳам мумкин эди. Унда журналистик позиция деган гаплар қуруқ гап бўлиб қоларди-да.

Яқинда ҳайдовчиликка ўқиганимда устозлар йўл четидаги ҳар қандай дарахт — у давлат томонидан экилганми, хусусий шахслар томонидан экилганми, бундан қатьи назар — табиатни муҳофаза қилиш идорасининг рухсати билан кесилиши хақида айтишган эди. Мана шу гапни қулоғимга илиб олган эканман.

Бир муаммони ҳал қила олмаганимдан қийналишга қийналдиму, интернетга кириб Самарқанд вилоятининг Каттақўрғон туманида ўқитувчилар катта кўчани «ободонлаштириш» баҳонасида «ўз ихтиёри билан» ҳашарга чиққанлари тўғрисида раҳбарларнинг хабарини ўқиб, бу фожиа олдида мен билан юз берган ҳодиса ҳеч гап эмас деган хаёлга бордим ва ухлашга ётдим (ихтиёрий ҳашарга чиққан ўқитувчилар ҳақида ёзган раҳбарлар тинч ухласа керак деган ўй ўтди-да мендан). Йўқ, мен тинч ухлай олмадим. Эрталаб туриб журъатсизлигим, қўрқоқлигим ҳақида мана шу сатрларни ёздим.